کردپرس- احساس امنیت (Security Perception)، مفهومی فراتر از آمار و ارقام رسمی جرائم یا توان نظامی یک کشور است. این شاخص، یک معیار روان‌شناختی و کیفی است که برداشت و باور شهروندان از میزان امنیت جانی، مالی، شغلی، قضایی و اجتماعی در محیط زندگی‌شان را منعکس می‌کند. احساس امنیت فراتر از فقدان تهدید بوده و شامل اطمینان به آینده، اعتماد به نهادهای موجود و امید به پایداری وضعیت مطلوب است و سنگ بنای آرامش روانی جامعه محسوب می‌شود.

اندازه‌گیری این شاخص عمدتاً از طریق پیمایش‌های اجتماعی، پرسشنامه‌های تخصصی و مصاحبه انجام می‌شود که در آن‌ها مؤلفه‌هایی چون ترس از جرم، نگرانی از بی‌ثباتی اقتصادی و اعتماد به حاکمیت قانون سنجیده می‌شود. تفاوت بنیادین آن با «شاخص امنیت» در همین رویکرد است؛ شاخص امنیت بر داده‌های کمی و عینی (مانند تعداد قتل عمد و غیرعمد، زورگیری، تهدید، مسمومیت عمدی، سرقت، تصادفات و نظایر آن) تکیه دارد، حال‌آنکه شاخص احساس امنیت، بازتاب‌دهنده تفسیر و تجربه ذهنی افراد از این واقعیت‌ها و سایر عوامل محیطی است.

اهمیت احساس امنیت در هرگونه توسعه اقتصادی و جذب سرمایه‌گذاری، چه داخلی و چه خارجی، غیرقابل‌انکار است. سرمایه‌گذاران پیش از هرگونه اقدام، به ارزیابی ریسک و پیش‌بینی‌پذیری محیط کسب‌وکار می‌پردازند. احساس امنیت بالا، به معنای وجود ثبات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، حاکمیت قانون، شفافیت در عملکرد نهادها و وجود یک سیستم داوری کارآمد و بی‌طرف است. این عوامل، ریسک سرمایه‌گذاری را کاهش داده و اعتماد لازم برای ورود سرمایه و تخصیص منابع به پروژه‌های بلندمدت را فراهم می‌آورد. در مقابل، احساس ناامنی، به فرار سرمایه، توقف طرح‌های توسعه‌ای و کاهش رقابت‌پذیری اقتصادی منجر می‌شود.

 جامعه‌ای که در آن شهروندان احساس امنیت می‌کنند، مستعد برنامه‌ریزی‌های بلندمدت، نوآوری و مشارکت فعال در عرصه‌های اقتصادی و اجتماعی است. این احساس، افراد را ترغیب می‌کند تا در آموزش، مهارت‌آموزی و کارآفرینی سرمایه‌گذاری کنند که نتیجه آن افزایش بهره‌وری، تولید ثروت و بهبود کیفیت زندگی است. امری که برای توسعه متوازن، فراگیر و پایدار که منافع تمامی نسل‌ها را در بر بگیرد، ضروری است. جامعه‌ای با احساس امنیت بالا، جامعه‌ای پویاتر، سالم‌تر و با مشارکت اجتماعی بیشتر خواهد بود که این خود از ارکان توسعه پایدار است.

بر این‌ اساس سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان باید توجه ویژه‌ای به ارتقای احساس امنیت در کنار بهبود شاخص‌های امنیت عینی داشته باشند. این مهم از طریق حکمرانی خوب، شفافیت، پاسخگویی، رعایت عدالت و فقدان تبعیض، تقویت اعتماد عمومی به نهادهای عمومی و حاکمیتی، بهبود عملکرد سیستم قضایی و انتظامی و همچنین مدیریت صحیح اطلاع‌رسانی و رسانه‌ها قابل‌دستیابی است.

سرمایه‌گذاری در امنیت، در واقع سرمایه‌گذاری برای آینده اقتصادی و اجتماعی یک جامعه است. بی‌شک موفقیت در هرگونه فعالیت کلان توسعه‌ای در گرو افزایش نرخ احساس امنیت در روح و جان شهروندان است؛ توسعه و سرمایه‌گذاری صرفاً با دستور و هنجار و تحمیل و برگزاری رویدادهای مربوطه محقق نخواهد شد مگر قبل از آن، احساس امنیت اجتماعی تقویت و تثبیت شود. سرمایه همواره از جامعه بی‌قرار می‌گریزد!