به گزارش کردپرس، در نشست گروهی دم‌پارتی در مجلس ترکیه، تونجر بکرخان به بررسی آخرین تحولات سیاسی پرداخت و از همه جریان‌های سیاسی خواست مسئولانه در فرآیند صلح مشارکت کنند.
او با اشاره به دیدار اخیر خود با دولت باغچه لی، رهبر حزب حرکت ملی، این دیدار را سازنده توصیف کرد و گفت: «تماس‌ها ادامه خواهد داشت. در فضایی جدید، باید با شجاعت حرف زد.»
بکرخان گفت: «منطقه خاورمیانه در حال تغییر و دوباره شکل گیری است، بازیگران جابه‌جا می‌شوند و توازن‌های قدیمی فرومی‌ریزند. در چنین شرایطی، اگر ما مسیر خود را تعیین نکنیم، دیگران سرنوشت ما را برایمان خواهند نوشت.»
او افزود: «ما می‌گوییم مسیر ما باید توسط مردم ترکیه ترسیم شود؛ نه امپریالیسم، نه اقتدارگرایی داخلی. ما جمهوری دموکراتیکی می‌خواهیم که در آن کرد، علوی، ترک و سنی برابر باشند. اگر ما به خودمان تکیه نکنیم، سرنوشتمان بار دیگر به خون و اشک ختم خواهد شد.»
او با اشاره به پیام عبدالله اوجالان گفت: «فراخوان اوجالان این امکان را فراهم می‌کند که مردم منطقه برای نخستین بار سناریوی خود را بنویسند. ما باید با هم سناریوی دموکراسی، برابری و همزیستی را خلق کنیم.»
بکرخان ادامه داد: «ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که با بحران اعتماد روبه‌رو است. بدون اعتماد، هیچ فرآیندی پیش نمی‌رود. این اعتماد باید با گام‌های عملی از سوی دولت، اپوزیسیون و همه نیروها بازسازی شود.»
او با انتقاد از سکوت دولت گفت: «مردم می‌پرسند چرا فقط ما در خیابان و میدان هستیم؟ مگر صلح فقط وظیفه ماست؟ چرا دولت، چرا حزب حاکم در شهرها و روستاهایی که برای انتخابات می‌رفت، اکنون برای گفت‌وگوی صلح نمی‌رود؟»
او گفت: «در طول ۵۱۵ روز، ۱۰۲۶ زندانی بیمار جان خود را از دست داده‌اند. یعنی تقریباً هر روز دو تابوت از زندان‌ها خارج می‌شود. این واقعیت باید نقطه پایان باشد، نه ادامه. آزادی زندانیان بیمار و بازنگری در قوانین مجازات و زندان، از ضروری‌ترین گام‌های این فرآیند است.»
او تأکید کرد: «برکناری شهرداران منتخب مردم و به کار گماشتن قیم‌ها (شهرداران انتصابی)، توهین به اراده مردم است و با هیچ تعریف دموکراتیکی سازگار نیست. اگر به‌دنبال صلح و آشتی هستیم، باید نخستین قدم را با بازگرداندن حاکمیت مردم برداریم.»
او با انتقاد از زبان سمی برخی رسانه‌ها گفت: «با زبان نفرت، نمی‌توانیم به صلح برسیم. رسانه‌ها باید زبان احترام، گفت‌وگو و واقعیت را جایگزین تحقیر و تحریک کنند. صلح از زبان آغاز می‌شود و در جامعه رشد می‌کند.»
او گفت: «صد بار گفته‌ایم و باز هم می‌گوییم: ما هیچ مسئله‌ای با پرچم، پایتخت یا زبان رسمی نداریم. مسئله ما با نظامی است که کرد را انکار می‌کند، علوی را برابر با شهروند سنی نمی‌داند و عدالت را به نفع قدرت مصادره کرده است.»
او خواسته‌های حزب را چنین خلاصه کرد: «ما کشوری می‌خواهیم که در آن زبان، هویت و فرهنگ کردها حذف نشود؛ علوی‌ها شهروند درجه‌دو نباشند؛ عرب، ترک، چرکسی، سنی، شیعه، آذری در کنار هم و برابر زندگی کنند. ما خواهان دموکراسی واقعی هستیم.»
او با صراحت گفت: «ما ابزار هیچ جناحی نیستیم. ما دم‌پارتی هستیم؛ حزبی که بر شانه‌ی هزاران رفیق جانباخته، سال‌ها ایستاده باقی مانده و اکنون یکی از صداهای اصلی مردم در پارلمان است.»
او در پایان گفت: «صلح نه متعلق به ماست، نه به ائتلاف جمهور. صلح حق همه است: چپ‌گرا، محافظه‌کار، مذهبی، لائیک، ترک، کرد. ما باید آن را با هم بسازیم. صلح می‌تواند در قرن جدید، “میثاق نوین” ملت ما باشد.»
او با اشاره به سالروز کودتای ۲۷ می گفت: «پاسخ به کودتا نه پادزهر نظامی، بلکه قانون اساسی دموکراتیک است. ما خواهان ساختن چنین چارچوبی هستیم؛ قراردادی نو، برای صد سال آینده. باید از “من” به “ما”، از قدرت شخصی به نهادهای مردم‌محور حرکت کنیم.»
نظر شما